Wat mij raakt is de druk op (jonge) mensen om te presteren en om iemand te zijn in de ogen van anderen. Iedereen neemt vanuit het gezin en schooltijd waarden mee. De samenleving en schoolsystemen leren ons zelfstandige individuen te worden en onze prestaties bepalen in grote mate onze vervolgstappen. Alles lijkt maakbaar en mogelijk of je doet niet genoeg je best. We hechten aan vrijheid, plezier en succesvol zijn. Ongemakken, mislukkingen en tegenslagen proberen we zo ver als mogelijk buiten onze belevingswereld te houden. Ook ik ben ooit op die manier begonnen aan het leven, totdat ik ervoer dat die illusie van maakbaar geluk mij juist ongelukkig maakte. Net als vele andere professionele begeleiders ben ik de waarde gaan zien van het nastreven van het kleine geluk. Het delen van mijn tegenslagen en het vieren van het leven.
De momenten dat het leven geen antwoorden geeft, zijn bij uitstek de momenten die ons iets anders laten zien. Groot verdriet en onmacht herinneren ons er ook aan hoe relatief het streven naar materiele zaken is. In het loslaten van het besef van maakbaarheid zit een ingang naar het uitbreiden van het bewustzijn. Waar maken we ons druk voor en is dat zingevend of niet?
De reguliere zorg heeft voor veel situaties geen psychologen en psychiaters nodig maar mensen die in moeilijke tijden naast iemand staan. Mensen zien in hun kracht en kwetsbaarheid en hen daarbij begeleiden herinnert mij aan mijn verlangen tot dienstbaarheid en medemenselijkheid. Ik bied een plek waar twijfels en obstakels kunnen worden gedeeld, zonder de regie over het eigen leven uit handen te nemen.
